Wilmar’s verhaal: Sentenced for life

‘je kunt een kind wel uit de oorlog halen, maar de oorlog niet uit het kind’

Deze quote geldt ook zeker voor misbruik. hoe je het ook went of keert, je krijgt levenslang. En dat is ook wat mijn beul, een gezinslid die mij had moeten beschermen, in mijn kindertijd mij heeft opgelegd, vanaf het moment dat hij niet van mij af kon blijven.

Verplaats je eens in het leven van een kind. Hoe dat leven zou moeten zijn:
Onschuldig, speels, gewoon in het hier en nu. Je bent vol vertrouwen, je groeit op. En opeens is daar iemand, die je vertrouwt, die je lijf gebruikt voor zijn eigen lusten. Je bent opeens geen mens meer, geen kind meer, je bent een ding geworden, een object die gebruikt wordt om de lusten van een ander te bevredigen. En dit gebeurt dan niet 1x. dit gebeurt met regelmaat, vanaf je 5^e tot aan je 17^e jaar.
Dit is mijn verleden, mijn verhaal.

Met dit schrijven wil ik jullie meenemen naar hoe het is om te leven met een verleden van seksueel misbruik. De gevolgen zijn bijna 20 jaar na de laatste keer, nog steeds dagelijks voelbaar/merkbaar.
Zowel voor mijzelf als ook voor mijn dierbaren om mij heen.

Gefragmenteerd leven

Herinneringen, iets heel basaals, die heel makkelijk op te roepen zijn en juist die fijne kleine herinneringen aan vroeger, die iedereen koestert, nee, die heb ik niet. Ik heb echt jaren het gevoel gehad dat ik geen herinneringen aan kon maken. Vrienden die heel makkelijk een gedetailleerde situatie van een jaar, of 2 jaar terug, kunnen oprakelen, ik kan het gewoonweg niet. Zelfs de mooie herinneringen uit mijn jeugd lijken er niet te zijn. Mijn leven lijkt gewoon gefragmenteerd. Korte, nare, duistere flarden van situaties van vroeger, van het misbruik, de mishandelingen, die zijn er. Ze gaan snel over naar geruis in mijn hoofd en vervolgens ga ik naar “de wereld in de wolken”.
Daar waar ik met mijn geest naartoe vluchtte als situaties mij te heftig werden. Nog steeds kamp ik met gefragmenteerde herinneringen. Zelfs van het leven wat ik nu leid. Tijdens periodes waarin ik veel met angstgevoelens en in hoge alertheid leef, lijk ik geen nieuwe herinneringen op te kunnen slaan. Net alsof ik het niet mee maak. Het lijkt soms alsof ik in 2 verschillende werelden leef en dit maakt dat ik me vaak vervreemd voel van de rest van de wereld.

Schaamte en schuld

Schuld en schaamte, de meest hardnekkige vijanden! Hoe raar het misschien ook klinkt, de ergste en hardnekkigste gevolgen, veroorzaakt door het misbruik, zijn gevoelens van schaamte en schuld, waar ik nu nog steeds mee kamp.
Schuld en schaamte wordt, mijn inziens, grotendeels veroorzaakt door de maatschappij. Met name de reacties van mensen op gevallen van verkrachting. Er wordt al snel aan ‘victim blaming’ gedaan. Had ze maar niet daar alleen moeten fietsen, had ze maar niet zulke kleding aan moeten doen etc etc. Oftewel, de boodschap wordt meegegeven dat een slachtoffer schuld heeft aan dat wat hen is overkomen. in mijn geval was en is het nog steeds À la victim blaming: “het is mijn eigen schuld geweest in dit gezin geboren te worden”. Victim blaming is, in mijn ogen, de grootste reden dat mensen die misbruikt zijn niet naar buiten durven treden met hun verhaal. ‘Had je maar niet’…’waarom ga je dan ook..’ en noem maar op. Ik vind dat een ieder gewoon van een ander af heeft te blijven! Punt!

Het taboe van misbruik en vooral de oordelen en meningen van anderen maakte het voor mij in eerste instantie lastig om mijn partner te vertellen wat er is gebeurd. Daarnaast heb ik zelf ook continue gezocht naar acties van mijzelf waardoor dit mij is aangedaan, omdat het een stuk makkelijker voor jezelf is om de schuld bij jezelf te zoeken. Op die manier zou ik dan controle over de situatie hebben gehad. Deze manier van denken en zoeken naar verklaringen, is een veelvoorkomend gevolg van misbruik, verkrachting, mishandeling. Het is namelijk het meest nare dat je zelf geen enkele controle hebt over jezelf, je lichaam. Schaamte speelt nog steeds een grote rol. Ik durf eigenlijk nog steeds niet echt te vertellen wat mij is overkomen. Bang voor de reacties van mensen, bang voor hun oordelen, bang voor victim blaming, bang voor afwijzing, bang om alleen over te blijven. Alhoewel ik wel echt van mening ben dat dit een keer doorbroken moet worden. Hoe vaak hoor je nu nog steeds dat veel misbruikte mensen, niet naar buiten durven treden. Schaamte en schuld en denkbeelden die leven in de maatschappij spelen hierin een heel grote rol.

Verlies van autonomie
Het jarenlange misbruik heeft een blauwdruk opgeleverd voor mijn kijk op de wereld. Door het misbruik heb ik mijn eigen autonomie verloren, het verlies van mijn fundamentele lichamelijke integriteit. Mijn lichaam is onteerd. Het klinkt misschien hard, maar het is wel zo. Heel veel zaken zijn, door het misbruik, van mij afgepakt. De zelfbeschikking over je allereerste zoen, zelfs de allereerste keer seks met iemand. Gewoon, over je eigen lichaam kunnen beschikken. Die keuze heb ik zelf dus niet kunnen/mogen maken. Die heeft iemand voor mij gemaakt. Naast het verlies van autonomie, ervaar ik ook nog geregeld een verlies van verbondenheid, ofwel een gevoel van vervreemding.
Van jongs af aan heb ik de boodschap gekregen dat de wereld eigenlijk helemaal niet veilig is en de personen waar ik afhankelijk van ben en die ik zou moeten kunnen vertrouwen, eigenlijk niet te vertrouwen zijn. Het hele basisvertrouwen, wat je in je vroege kinderjaren normaal gesproken ontwikkeld, is bij mij, hierdoor, niet goed ontwikkeld. Mijn beeld van de wereld, van anderen en van mijzelf is dat niemand te vertrouwen is, dat ik constant in gevaar ben en dat ik niets waard ben. Ik ben niet veilig bij anderen en de belangrijke mensen in mijn leven doen mij pijn, zomaar. Ik voel me nog vaak in de steek gelaten, alleen en eenzaam, zonder zorg en bescherming, gevoel totaal anders te zijn dan anderen en daardoor niet altijd weten waar ik thuishoor.

Somberheid en depressie
Vanaf mijn puberteit ken ik met regelmaat periodes van somberheid en depressies. Ik werd en word nog steeds het duistere in gezogen. Nare gedachten, piekeren, sombere, lusteloze gevoelens en mezelf gewoon helemaal niets waard vinden. Ik gun mezelf gewoon niks, omdat mij is ingegeven dat ik niks waard ben. En ik ben dat echt gaan geloven. Als volwassene kan ik daar nu anders over denken, het gevoel is nog niet zover, maar als je als kind zijnde dit dagelijks te horen, te voelen en te ervaren krijgt, dan wordt dat hoe je, het leven ervaart. Dat is je standaard, het normale. Nog steeds heb ik periodes van somberheid en depressies. Gelukkig gaan deze steeds meer gepaard met heel fijne, gelukkige momenten. Deze momenten worden steeds langer en echter. De somberheid en depressies kan ik aan en ik heb ze omarmd als zijnde horende bij mijn leven.

Vertekend beeld seksualiteit
Tja, en dan kom je bij het meest intieme deel van je leven wat je voor jezelf mag hebben en wat je met iemand zou kunnen delen. Intimiteit en seksualiteit. Het beeld, de romantiek, de vrije gedachten erover, dat heeft mijn dader mij afgepakt. Het meest intieme wat je zelf en/of met iemand anders kunt ervaren en kunt delen, heeft zo’n nare en duistere lading gekregen. Ik heb, door het misbruik een heel vertekend beeld en een heel geremde vorm van seksualiteit ontwikkeld. Altijd uit mijn lijf, in mijn hoofd of gewoon niet aanwezig tijdens seksueel contact met mijn partner. Tijdens gesprekken over seksualiteit, verdwijn ik in mijn hoofd, ik ga uit, ik dissocieer. Grapjes erover kan ik niet aan. Het roept bij mij al heel snel nare herinneringen op in de vorm van herbelevingen of nachtmerries. Het ‘vieze’ gevoel komt, na en zelfs tijdens seksueel contact, al naar boven en er is vervolgens geen verbinding meer. Stap 1, wat ook echt de lastigste stap om te zetten is, is vertrouwen krijgen in je eigen lijf. En van jezelf gaan houden en jezelf alles waard vinden. En daarna komt het vertrouwen geven aan de ander. Ik moet nog steeds, heel bewust, mezelf geruststellen in de buurt van mannen. Ik heb een primitief gevoel/instinct dat geen enkele man te vertrouwen is. Daarnaast voel ik heel snel, heel fijn aan wat de intentie van iemand is. Bij een verkeerde intentie ben ik al snel op de vlucht, of ik word heel actief in het strijden tegen onrecht, met name als het gaat over slachtoffers van seksueel misbruik, die aan de schandpaal genageld worden.

En de rest!
Bovenstaande gevolgen zijn voor mij de meest belangrijke die mijn leven overheersen. De gevolgen die dagelijks voelbaar zijn. Daarnaast heb ik nog geregeld paniekaanvallen, dissociatieve perioden, veel lichamelijke klachten zoals spanningshoofdpijn, klemmende kaken, tanden knarsen, slapeloosheid en nachtmerries. Gelukkig wordt dit steeds minder.

Ik volg al 4,5 jaar therapieën. Zo lang al? Ja, zo lang. Dit laatste jaar merk ik echt verandering en verbetering. Ik heb vertrouwen kunnen opbouwen en vanuit vertrouwen ben ik nu de meest hardnekkigste situaties van het misbruik aan het verwerken. En wat is 4,5 jaar, als je zoooo veel meer jaren, vanaf je vroege kindertijd, allemaal nare gebeurtenissen hebt meegemaakt en hardnekkige patronen hebt ontwikkeld om dit maar te kunnen doorstaan?

Ik noem mezelf geen slachtoffer, ik noem mezelf een overlever! Ik bepaal hoe ik de rest van mijn leven leid. Mij zijn dingen aangedaan, mijn kern is niet aangetast! De dingen die mij zijn aangedaan die ben ik niet. Dat is modder wat van mijn lijf afgespoeld kan worden, en daar ben ik mee bezig!

Ik ben enorm gezegend met mijn partner, die mij al die jaren al zo steunt en die mij in mijn kracht zet. Daarnaast ben ik enorm gezegend met mijn 2 kinderen die ik , goddank, heb mogen en kunnen krijgen! En ik ben zo dankbaar voor al die lieve vrienden: mijn tribe, mijn eigen gekozen familie, die ik om mij heen heb staan. Ze zijn er voor me, in tegenstelling tot mijn ‘bloedfamilie’

Ze zien Mij, niet mijn verleden, want ik ben niet mijn verleden. Ik ben Ik.

Echt alle dank naar mijn allerliefste, Vincent! die er altijd voor mij is. Aan mijn liefste vrienden voor jullie vertrouwen, waardering en liefde, you know who you are! en echt mijn allerspeciale dank aan Obed: je steun, je motivatie, inspiratie, onze gesprekken, je inzichten. Het heeft mij een flinke stap verder gebracht!

en aan al jullie lieve mensen die met hetzelfde hebben overleefd! I really love and feel you! Jij bent Jij en Jij bent van waarde! Go for it!

Wilmar Janssen 26-08-2019