Gisteren keek ik naar de docu “Niks aan de hand” die gaat over Miranda (47) die van haar 4e tot haar 13e jaar seksueel werd misbruikt door haar tien jaar oudere neef. Maakster van de docu is Heleen Minderaa.
Je kunt de docu bekijken en meer erover lezen via deze link.
Het is absoluut dapper dat Miranda de confrontatie aangaat met degene die haar zo onwaarschijnlijk beschadigde. En ook heb ik veel respect voor Heleen die het aandurfde over dit beladen onderwerp een docu te maken.
De verhouding tussen slachtoffer en dader is ingewikkeld omdat de dader relatief jong was toen het misbruik begon en omdat hij zelf ook slachtoffer was van seksueel misbruik. Maar dat is denk ik ook de valkuil: door deze omstandigheden de dader niet meer als dader zien. En inderdaad verschool hij zich erachter. Toen het misbruik uiteindelijk stopte was de dader ondertussen al 21. Op jongere leeftijd, toen het misbruik begon, kun je nog aanvoeren dat hij niet wist wat hij aan het doen was. Zeker omdat hij zelf ook slachtoffer was. Maar als iemand wat ouder wordt geld dat niet meer. En bovendien is en blijft een dader een dader – ongeacht de leeftijd.
Los daarvan is het wel bijzonder dat hij op publieke televisie zijn kant van het verhaal wil vertellen, ook al is het een soort van anoniem. En de emotie die zowel slachtoffer als dader toonden aan het einde van het gesprek kwam op mij oprecht over. Knap in beeld gebracht ook.
Naar aanleiding van de docu is er een website opgestart waar experts in korte interviews reflecteren op de film en inzichten geven die helpend zijn voor slachtoffers en plegers.
Een gesprek met de maakster van de docu lees je hier.
