Het is lang geleden dat ik binnen drie dagen een boek uitlas. Het boek van Karin Bloemen is heftig, eerlijk, confronterend en ook goed leesbaar. Ze schrijft heel beeldend over haar jeugd.
Haar biologische vader Jan Bloemen verdwijnt uit het gezin als Karin nog jong is. Haar moeder denkt in Ben Kuijt een nieuwe partner gevonden te hebben. Het karakter van haar stiefvader Ben Kuijt is oneindig wreed. Seksueel misbruik, lichamelijk en psychisch geweld doen met tegelijk met hem intrede in het gezin Bloemen. Karin omschrijft haar dissociëren en andere gevolgen van het misbruik op haar functioneren. Zowel in de tijd waarin het gebeurde als ook later in haar leven (in het laatste hoofdstuk).
Af en toe moest ik het boek even wegleggen omdat het me wat teveel werd. Ik heb diep respect voor haar. Dat ze dit verhaal zo eerlijk en rauw heeft verteld. En dat ze als winnaar uit de strijd is gekomen.
Koop dit boek en lees het.
“Verkracht worden is een soort doodgaan. Alsof je in een zwart gat valt. Het licht gaat pas weer aan als het ophoudt. Ben Kuijt heeft zijn broek weer omhoog gedaan en is zonder iets te zeggen naar de badkamer gelopen. Ik lig nog even op het matras op de grond. Er ruist iets in mijn hoofd, als een slecht afgestelde radiozender. Het duurt even voor ik besef dat het het geluid van de waterkraan is. Eerst concentreer ik me op iets concreets. De echte, zachte dekens onder me. Het echte schilderijtje aan de muur. Iets tastbaars. Zo kom ik langzaam weer terug in mijn lichaam. Als ik tien minuten later beneden kom, liggen er drie roze-gele spekkies op de keukentafel.”
