Er is al vreselijk veel gezegd en getypt over de spontane bekentenis van een verkrachting van Johan Derksen in een uitzending van vandaag Inside. Maar hier alsnog mijn bijdrage hieraan.
Na de bekentenis (Derksen vertelde dat hij op 22 jarige leeftijd een bewusteloze vrouw met een kaars heeft gepenetreerd) ontstond er ophef over die bekentenis en de manier waarop er werd gereageerd erop door anderen in de uitzending. Veel mensen die Derksen verdedigden zeiden dat zijn bedoeling in eerste instantie de goede was. Dat hij zich zo kwetsbaar opstelde. Zo heb ik dat absoluut niet ervaren. Eerst zei hij nog erbij dat hij zich kapot schaamde, hoewel hij er nou niet bepaald schuldbewust bij keek. Al snel ontstond er een lacherige sfeer en werden er totaal misplaatste grappen gemaakt. Dit had het moment voor Johan kunnen zijn om de anderen terug te fluiten, door te zeggen “Jongens dit is serieus. Ik heb er echt spijt van en ga ik alsnog mijn excuses maken aan de vrouw in kwestie.” Maar niks van dat alles. De sfeer werd jolig en de houding van Derksen droeg daar absoluut aan bij. Hij vertelde het gebeurden als een anekdote en toonde geen greintje empathie voor de vrouw. Joligheid tijdens een gesprek over een verkrachting van een bewusteloze vrouw. Om te kotsen. Wat er gebeurt op zo’n moment is dat het slachtoffer destijds ontmenselijkt wordt. Ze wordt ontdaan van waardigheid en er wordt over haar gesproken alsof ze een gebruiksvoorwerp is. Grappen over seksueel geweld zijn voor overlevers van dat soort geweld vaak enorm pijnlijk en kunnen herbelevingen triggeren.
Wat overigens ook pijnlijk was was niet alleen het feit dat Derksen zijn verhaal na alle ophef opeens aanpaste (hij zou de kaars tussen de benen van de bewusteloze vrouw hebben gezet), wat voor mij totaal ongeloofwaardig was, maar ook dat dat vervolgens werd gepresenteerd in diverse media als een nuancering. Het wás geen nuancering. Het was een wezenlijke aanpassing aan het verhaal.
Bij de ook aanwezige Steven Brunswijk viel (pas) achteraf het kwartje. Hij kreeg door dat hij gelachen had om iets vreselijks en hij maakte daar zijn excuses voor. Voor zover ik heb meegekregen was hij de enige die dit heel duidelijk deed.
René van der Gijp vond het vooral een absurdistisch verhaal. Wat net als Derksen betekend dat hij geen greintje empathie toont voor de vrouw in kwestie. Het feit dat bij het horen van het verhaal er bij hem geen seconde opkomt dat het om een verkrachting van een vrouw gaat en dat lachen erom, op zijn minst zwaar ongepast is betekend dat hij blijkbaar in onze samenleving heeft kunnen opgroeien zonder die vorm van empathie zich eigen te maken en ik ben bang dat dat bij veel mannen ontbreekt. En daarmee falen we als mannen binnen de samenleving.
Waarom niet iedereen in de samenleving verkrachting klip en klaar veroordeeld is me een raadsel. Vage argumenten als “tijdgeest” en “lang geleden” slaan echt nergens op wat mij betreft. Ik lees her en der zelfs over “vertrutting van de maatschappij”. Omdat er ophef is over een verkrachting. Seksueel geweld veroordelen is géén vorm van vertrutting.
“Je mag ook niks meer” ook zoiets wat je overal leest. Of “Iedereen wordt maar gecanceld.” Dikke onzin. Je mag vreselijk veel. Alleen wel met CONSENT. Misschien moeten sommige mensen dat woord nog maar eens googelen. Ik heb t makkelijk gemaakt: klik hier.
Linkje naar de tweet van Nynke de Jong: klik hier. Linkje naar de tweet van Saskia Noort: klik hier.
Obed
30-04-2022
