Er is veel aandacht voor het verschijnsel “Pedojagers” sinds er een verband is gelegd tussen de dood van een 73-jarige man in Arnhem en een “pedojacht”. Hoewel een burgerarrest is toegestaan in het rechtssysteem van het land waar we in wonen roept de minister van justitie en veiligheid Grapperhaus op om met deze jacht te stoppen. Het woord “Pedojagers” is overigens een wat verwarrende benaming in mijn overtuiging maar daar later meer over.
De werkwijze van de jagers is op zich vrij eenvoudig van opzet. Ze doen zich voor als een kind en als een volwassene interesse toont om met het kind af te spreken en er daarbij toespelingen worden gemaakt op fysiek contact wordt er een ontmoeting gepland en de persoon “in de val gelokt” waarbij hij of wordt gefilmd en overgedragen aan de politie of hij wordt afgetuigd door de jagers. Vaak wordt zijn identiteit op het internet gezet.
Hoewel het in eerste instantie gevoelens van sympathie oproept zelf actie te ondernemen tegen kindermisbruikers zijn er toch nogal wat haken en ogen aan het hele gebeuren.
Ik denk dat het belangrijk is het hogere doel in de gaten te blijven houden. Namelijk een samenleving zonder seksueel geweld tegen kinderen en uiteraard in het algemeen. Je kunt je afvragen of het eenmalig aftuigen van een vermeend kindermisbruiker het gewenste resultaat gaat geven.
De identiteit bekend maken van mensen waarvan je het vermoeden hebt dat ze daadwerkelijk kinderen seksueel hebben misbruikt levert ook niet erg veel nuttigs op lijkt me. Het overgrote deel van de daders zijn niet in beeld bij de jagers dus als je af en toe op een website kijkt en daar geen buurtgenoten op ziet staan geeft dat een gevoel van schijnveiligheid. En dat is het laatste wat je wilt. Je wil dat mensen in algemene zin alert zijn op signalen van eigen kinderen en kinderen uit hun buurt. En als iets niet goed voelt ga je op onderzoek en luister je naar het verhaal van het kind. Ook al vertelt hij of zij een verhaal over een familielid of gerespecteerde buurtgenoot. Iedereen kan een dader zijn. Vaak zijn het mensen van wie je het niet verwacht. Foto’s blijven daarnaast eeuwig op internet rondzwerven dus als iemand toch onschuldig blijkt of na intensieve therapie zijn leven betert blijft hij gebrandmerkt als dader.
Dan is er nog de methode van het afspreken en overdragen aan de politie. Hoewel ik die manier beter kan plaatsen zie ik daar ook nadelen van in. De politie komt niet altijd even goed in beeld als het gaat over zedenzaken. Maar los daarvan lijkt het me goed professionals in te schakelen voor deze job. Op grote schaal. Wat dat betreft zie ik veel in zoiets als het “Sweetie” programma van Terre des Hommes. Je wil de mensen opsporen. Dát is een goed idee. Maar wel onder begeleiding van mensen die de signalen van de mogelijke daders goed kan inschatten. Iemand die op deze manier opgespoord wordt moet opgenomen worden in een programma waarbij gekeken wordt waarom hij de fout in gaat en of het mogelijk is hem daar in de toekomst van te weerhouden. Door middel van therapie bijvoorbeeld.
Het woord “Pedojager” is wat verwarrend. Omdat bij het woord “Pedo” mensen denken aan een pedofiel. Mara het gaat om pedoseksuelen. Waar je op jaagt zijn mensen die kinderen misbruiken. Kindermisbruikers dus. een pedofiel is iemand die gevoelens voor kinderen heeft. Hoewel dat moeilijk te snappen is voor mensen die dat niet hebben is dat niet iets wat je die mensen kunt kwalijk nemen. Een groot deel van mensen met pedofiele gevoelens doet daar niks mee omdat ze ook wel weten dat seksueel contact met een kind niet kan omdat het kind er ernstig door wordt beschadigd. Een pedoseksueel is iemand die kinderen seksueel misbruikt. Het overgrote deel van de veroordeelde kindermisbruikers (80%) is géén pedofiel blijkt uit onderzoek van de Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen. Voor wie wil weten hoe het leven van een pedofiel persoon in die absoluut geen kinderen wil aanraken omdat hij heel goed weet dat dat echt niet kan geeft onderstaand filmpje een beetje een beeld. Het is gemaakt door Wout Van Steenwinkel. de Geïnterviewde zegt onder meer: “Ik mis fysiek contact, gewoon met mensen. Met kinderen vind ik niet kunnen en met volwassenen, dat is het gewoon niet. Dat geeft verdriet.” en “Er zijn genoeg mensen die pedofiele gevoelens hebben, er nergens mee naar toe kunnen, uitgekotst worden door de maatschappij. En ik denk juist als je uitgekotst wordt door de maatschappij en niks meer ziet dat dan de kans om dingen verkeerd te doen alleen maar groter wordt.“
En dat laatste is erg belangrijk. Pak de échte daders aan. Want dáár gaat het om. Meestal zijn dat geen pedofielen.
Dit blog is geschreven door Obed op 13-11-2020
