Op social media kwam ik het verhaal tegen van de Belgische Fien Michaux. Ze schreef een open brief/getuigenis over het seksueel misbruik waar ze overlever van is. Fien zat op het Sint-Theresiacollege in Kapelle-op-den-Bos. Ze maakte er seksueel geweld mee door een leraar en werd ook nog eens geconfronteerd met victim blaming en een oneerlijk rechtssysteem en ondervind nog steeds de zware gevolgen van dit trauma. Elke dag opnieuw. Fien vind het goed dat ik haar verhaal publiceer op deze website.
NU MIJN PLEIDOOI. MIJN STEM. TOEN GIJ, NU IK.
In deze open brief richt ik mij naar elke mogelijke burger van de maatschappij, al mijn naasten & alle mensen die van begin tot het einde bij mij waren gedurende het moeilijke proces. Maar ook vooral: dit is een brief gericht naar ons hallucinante rechtssysteem. Deze tekst en het online zetten op sociale media is geen schreeuw om medelijden of aandacht. Of toch niet op de manier hoe jullie zouden denken. Deze tekst is de smekende schreeuw om aandacht te schenken aan een onderwerp, dat naar mijn mening, nog iets te veel in de doofpot wordt gestoken.
Twee jaar geleden ging ik aangifte doen bij de politie voor het onrecht dat mij werd aangedaan toen ik 16 jaar was. Op dit moment ben ik 19 jaar. U kan dus zelf de puzzel maken dat ik het trauma, waar ik de dag van vandaag en de rest van mijn leven nog mee zal rondlopen, een jaar voor mijzelf heb gehouden. Ik hoor u al denken: “Wat was de reden waarom je erover zweeg?”. Ik was bang. Bang voor de reacties van de mensen in mijn omgeving enerzijds en anderzijds bang voor de reactie van mensen die ik niet eens ken. Ik voelde me schuldig, had een enorm groot gevoel van schaamte en voelde me verraden. Ik was er met mijn domme hoofd ingetrapt.
Maar toen was anders. Toen was ik een ander persoon die het allemaal bekeek vanuit een ander/fout perspectief. Nu kan ik u zeggen, als een jongevrouw van 19 jaar, dat ik geen reden had daartoe. Dat ik geen enkele reden heb om langer te zwijgen tegenover u, de lezer van mijn open brief.
Toen ik in het vierde middelbaar zat – en nog geen maand geleden 16 jaar was geworden, werd ik verkracht. Ik werd verkracht door een persoon die tewerkgesteld was op mijn middelbare school. Deze persoon had zich namelijk ‘opgedrongen’ als mijn vertrouwenspersoon. Ik was 16 jaar en had mijn persoonlijke problemen; ik zat in de knoop met mezelf en vond zowel thuis als op school niet echt mijn draai. Dit begon door te wegen op mijn schoolresultaten. Ik belandde als gevolg wekelijks bij hem om mijn hart te luchten, of zo begon het althans. Er werden verschillende dingen uitgewisseld, waardoor er een vertrouwensband ontstond die me op dat moment veel waard was. Hij was toen de enige bij wie ik me kwetsbaar mocht en kon opstellen. Ik voelde me goed en geaccepteerd bij hem. Maar dit bleek later een leugen. De oprechtheid, de acceptatie & de bezorgdheid om mij te helpen waren niet met goede bedoelingen. Neen, hij had er allemaal goed over nagedacht hoe hij dit ging aanpakken. Hij maakte misbruik van mijn meest kwetsbaarste dingen die ik hem had toevertrouwd en zette mij onder druk.
Als secretariaatsmedewerker stond hij in voor het ingeven van de attesten op het eind van het schooljaar. Ik heb enorme faalangst en had elk jaar wel schrik dat ik het niet zou halen. Hij wist hiervan. Hierop speelde hij in door mij te dwingen om mezelf bloot te geven. Letterlijk… Hij dwong mij tot het sturen van naaktfoto’s, als gevolg van mijn openheid over faalangst. Als ik dit weigerde, zou een A-attest snel een C-attest kunnen worden. Dit waren zijn woorden. Hij zocht vertrouwelijke informatie – zoals mijn adres, telefoonnummer etc. – op in mijn leerlingendossier. Als gevolg stond hij op een dag aan mijn deur. Hij dwong me in zijn auto te stappen. Zoals u het al kan voorspellen, vonden niet veel later de feiten plaats…
Los van het feit dat hij misbruik maakte van zijn machtspositie, zijn functie als leerkracht, was hij enorm ‘goed’ voorbereid. Alles was tot in de puntjes uitgestippeld. Er was over nagedacht. Op voorhand. Zo een persoon is ziek en een gevaar voor onze maatschappij. Hoe haalt iemand het in zijn hoofd om als seksueel roofdier specifiek kwetsbare prooien uit te kiezen? Prooien die op dat moment niet sterk/ stabiel genoeg zijn om zich te kunnen verweren en zo in het hol van de leeuw lopen? Slachtoffers. Dat is wat ik en nog veel anderen zijn: slachtoffer. Slachtoffer van seksueel geweld. Ik voel de dag van vandaag nog steeds het woord “slachtoffer” aan mijn lijf kleven. Ik draag nog steeds, anno 2020, zware gevolgen van dit trauma. Elke dag opnieuw. Ik neem u graag even mee naar de zomer van 2018.
In de zomer van het vijfde op het zesde middelbaar, een jaar na de feiten, ging ik met een vriendin naar Pukkelpop. Voor de eerste keer combi! Wauw. Ik vond dit fantastisch. Maar die vreugde was al snel voorbij op de vooravond. Op de vooravond van de eerste officiële festivaldag belandde ik op de EHBO. Bij het concert van Chet Faker viel ik flauw. Toen ik weer bij bewustzijn was, begon ik te hyperventileren. Ik snakte naar adem maar kreeg daarbij ook spierspasmen aan mijn benen. Het was getril dat ik niet onder controle had. Op zo’n moment was ik in paniek, want er gebeuren dingen met je lichaam die je niet kan plaatsen of onder controle hebt. Ook de verpleegkundigen van het festival konden het niet verklaren en haalden er een specialist bij. Deze specialist had dit nog nooit eerder gezien. Hij gaf me, als gevolg, een kalmeringsmiddel dat ervoor zorgde dat mijn lichaam tot rust kwam en ik de slaap kon vatten. Toen ik de volgende ochtend wakker werd op de EHBO, nam mijn lichaam het weer over en verloor ik alle controle. Opnieuw. Het was duidelijk dat ik niet langer op het festival kon blijven en ik werd dan ook weggevoerd. Tot zo ver was mijn fantastische ervaring geweest met het eerste combi-ticket van Pukkelpop. In het ziekenhuis onderging ik meerdere testen die peilden op epilepsie, maar dit kon niet met zekerheid worden vastgesteld. Later bleek dat ik fysiek in orde was en dat deze reacties van mijn lichaam puur psychologisch gebeurden. Op dat moment wisten mijn ouders nog niet van mijn trauma. Er zal bij hen ook een klik zijn gekomen dat dit niet zomaar “een slecht/moeilijk momentje is”, maar dat er wel degelijk iets ernstig aan de hand was met mij. Er wordt niet voor niets PTSS, Posttraumatische Stressstoornis, vastgesteld bij jouw dochter.
Ik ging naar een psycholoog en volgde therapie om met mijn aanvallen en het trauma te leren omgaan, in hoeverre dat kon natuurlijk. Tot op de dag van vandaag ervaar ik nog steeds zulke aanvallen. Dit zijn momenten waarop het mij en mijn lichaam allemaal te veel wordt en ik de controle volledig verlies. Mijn lichaam neemt dus, onbewust, alles over. Het schudt er op dat moment, letterlijk, alles uit wat in me zit. Ik ben altijd iemand geweest die heel graag controle heeft over alles en graag zelf de touwtjes in handen wil hebben. Op momenten waarbij mijn lichaam het overneemt, verlies ik die controle volledig. En dat is verdomme moeilijk om te accepteren, dat ik zelfs mijn eigen lichaam niet meer in de hand heb.
Maar niet alleen op dat vlak draag ik gevolgen. Mijn beeld naar de wereld is volledig veranderd. Sinds de feiten veralgemeen ik onze wereld naar een slechte wereld, vol met slechte mensen. Eentje die gedoemd is tot mislukken, tot verdriet, tot pijn, tot angst. Mijn beeld is veranderd op de straten, hoe ik ‘s avonds op mijn hoede erdoor loop, omkijkend of ik niet achtervolgd word door een man/vrouw met slechte bedoelingen. Bang om weer maar eens slachtoffer te worden van iemand anders zijn/haar zieke gedachten.
Toen ik mezelf de erkenning gaf als slachtoffer en besefte dat ik geen schuld trof in dit voorval, ging ik aangifte doen bij de politie. Samen met mijn ouders. Deze dag staat in mijn geheugen gegrift. Donderdag 13 september 2018, om precies te zijn. Deze dag was de start van een turbulente periode. Ik bleef gedurende een half jaar thuis, ging niet meer naar school en onderging meerdere verhoren, testen die controleerden hoe waarheidsgetrouw ik overkwam…
Maar er kwam veel meer bij kijken dan enkel dit. Ik kwam haast niet meer buiten, uit schrik om hem tegen te komen en uit schrik om aan iemand ook maar iets te moeten uitleggen wat er allemaal gaande was. Uitgaan was geen optie meer want de energie was ver te zoeken in die zes maanden. De échte, sterke Fien Michaux was toen ver te zoeken.
Niet veel later werd ik geïnformeerd over het feit dat er nog een slachtoffer was gevallen onder zijn naam. En nog één. En nog één. Dat was enorm dubbel voor mij… Ergens was ik ‘blij’ dat ik hierdoor misschien de bal aan het rollen had gebracht, door mijn verhaal te vertellen aan de politie. Ik was ‘blij’ dat ik meer besefte dat dit niet mijn fout kon zijn, als hij dit nog deed bij andere meisjes. Ik was ‘blij’ dat anderen zich minder geremd voelden om ook te praten, aangezien ik mijn klacht al had neergelegd. Dat we samen sterk konden staan, met daarbij een sterk dossier. Aan de andere kant voelde ik me kwaad, gefrustreerd en verdrietig, aangezien er zo veel andere meisjes waren die hij had misbruikt. Ik wist ook dat er, naast deze meisjes die klacht indienden, nog veel anderen waren die het niet durfden te zeggen.
Het was een lange, onwetende periode tot juni 2020. Toen ik ineens een brief ontving dat er een rechtszaak zou komen, zorgde dit ook voor veel dooreenlopende emoties. Ook weer met een dubbel gevoel. Ik was blij dat ik mijn erkenning kreeg en door justitie serieus werd genomen. Aan de andere kant had ik schrik. Schrik voor wat er met dit dossier ging gebeuren. Ik wist dat het nog zwaar zou worden en dat ik weer geconfronteerd ging worden met alles, betreffende hem en de feiten. Maar ik besloot toch te gaan naar de zitting, als deel van mijn verwerkingsproces. Ik moest het doen. Voor mezelf. Het ging er tijdens het proces bikkelhard aan toe. Hoewel ik me sterk hield, zakte de grond langzaam weg onder mijn voeten.
Op 2 oktober 2020 kwam de uitspraak. 5 jaar gevangenisstraf waarvan 3 jaar met uitstel en 2 jaar effectief. Doordat hij al een jaar in voorhechtenis zat met een enkelband, moet hij niet opnieuw naar de gevangenis. Met andere woorden; “meneer de verkrachter, u komt er na een beetje ‘zwoegen’ (dragen van een enkelband) er gewoon mee weg.” Op het moment waarop ik hoop had, waarbij ik dacht dat justitie het dossier serieus nam, blijft het eindresultaat hetzelfde: ik krijg levenslang & hij is op vrije voeten…
Ik leef sindsdien in een lichaam dat niet meer van mij is. Mijn lichaam werd toen genomen door iemand die daar geen recht op had. Door zo’n persoon vrij te laten rondlopen, geeft die persoon zichzelf het recht om door te gaan met wat hij bezig is. Het besef dringt niet door, dat er levens kunnen verwoest worden, want het wordt niet bestraft. Maar, meneer de rechter, is het dan niet ongelooflijk verkeerd dat iemand onschuldig zijn hele leven zal boeten voor de daad van iemand anders? Een daad die onbestraft blijft, maar wel voor grote gevolgen zorgt bij het slachtoffer.
Deze getuigenis opent hopelijk jullie ogen. Hopelijk opent het jullie ogen om geen opmerkingen meer in de toekomst te maken, zoals “Maar wat had ze aan?” of “Ben je zeker dat ze het niet zelf wou of heeft uitgelokt?”Mensen zeggen dat je altijd de keuze hebt om ‘nee’ te zeggen, maar een kleine nuancering die ik hierbij maak, is de volgende: die ‘nee’ wordt daarom niet altijd gehoord of gerespecteerd. Die ‘nee’ wordt niet altijd aanvaard, of je het nu verbaal of onverbaal zegt. Ik denk dat dat ook is wat het verschil maakt. Het is niet omdat zoiets is gebeurd, dat het slachtoffer geen kreet van ‘nee, raak me niet aan’ heeft uitgeroepen. Anderzijds moeten we ook stilstaan bij het feit dat je je in een situatie bevindt, waar je zodanig onderdanig wordt gesteld en perplex staat, er geen woorden uit je mond kunnen komen op dat moment. Maar dat is wat we te weinig doen; ons inleven in de ander en elkaar proberen begrijpen. Het is zo veel makkelijker om van aan de zijlijn toe te kijken, en onze eigen mening te vormen over iets waar we eigenlijk niets van weten of te ver van af staan.
Het is belangrijk dat we blijven praten over seksueel geweld en dat het niet in de doofpot wordt gestoken. Het is een onderwerp dat door iedereen serieus moet genomen worden, en vooral door ons beleid. De straffen voor verkrachting lopen gelijk met de straffen voor schriftvervalsing. Hoe hallucinant dit gewoonweg is. Hoe het slachtoffer haar hele leven lang beschadigd is door wat haar werd aangedaan, zo zal de dader na een boete en enkele jaren flink zijn best doen weer verder met zijn leven gaan. Om, wie weet, het daarna nog eens te proberen.
Als ik er even cijfers bijhaal, kan ik u vertellen dat er slechts 10% van de slachtoffers aangifte doet. Dit komt ongetwijfeld door het feit dat ze bang zijn om niet geloofd te worden, niet serieus genomen worden of de laksheid van justitie bij zedenmisdrijven te moeten waarnemen en beseffen dat het geen zin heeft. Geen zin om al hun ellende openbaar te gooien om dan te moeten horen dat hun verkrachter er vanaf komt met een veel te lichte – of zelfs geen enkele – straf. Terwijl zij, als slachtoffers, jarenlang therapie moeten volgen om hun verleden een plaats te kunnen geven. Het kan toch niet langer dat slachtoffers zwijgen uit angst dat hun ervaring, hun trauma, niet serieus genomen wordt. Dat slachtoffers geen aangifte doen, uit angst voor een ellenlange juridische procedure met een heel moeilijke bewijsvoering. Van 100 dossiers die worden onderzocht, leidden er amper 4 tot een veroordeling. Amper 4%, terwijl er bij 100% van de gevallen onrecht werd aangedaan.
Al wat ik u vraag, meneer de rechter, is een beetje menselijkheid. Want moest het uw dochter/ zoon zijn, stond je dan al niet lang op de eerste rij, smekend voor gerechtigheid?
MAAK EEN PUNT VAN SEKSUEEL GEWELD. ZWIJG NIET LANGER. JIJ BENT SLACHTOFFER, HIJ/ZIJ HET MONSTER.Aan alle slachtoffers en betrokkenen van seksueel geweld: SAMEN STAAN WE STERK. BELOOFD.
Fien Michaux
09-11-2020
linkje naar haar twitter account –> https://twitter.com/FienMichaux
