Persoonlijk Verhaal: “The Voices In My Mind”

Dit persoonlijke verhaal over seksueel misbruik op jonge leeftijd en de gevolgen ervan op haar leven werd me toegezonden met de vraag het te publiceren op de stopseksueelgeweld website.
De schrijfster wil graag anoniem blijven.

In een kast vind ik een oud fotoboek met daarin een paar enigszins verkleurde foto’s. Terwijl ik er doorheen blader, zie ik een aantal bekende gezichten. Als eerste een foto van mijn grootmoeder, met een baby in haar armen. Een kleinkind? Op de volgende foto staat mijn vader, met halflang haar, en een meisje van waarschijnlijk nog geen jaar oud op schoot. Hij lijkt zich er niet helemaal raad mee te weten. Aan de kleding te zien moet het ergens midden tot eind jaren ‘70 zijn geweest. Op de pagina daarnaast zie ik een foto van mijn moeder, kijkend naar dat zelfde meisje dat op de grond aan het spelen is. Daarna nog wat foto’s van dat meisje op verschillende leeftijden. Soms lachend, maar meestal een beetje onhandig naar de camera kijkend. De sprongen in de tijd worden steeds groter en na een paar pagina’s besef ik: dat ben ik!

Herinneringen als een fotoboek van een vage bekende
Dit beschrijft vrijwel precies hoe mijn geheugen werkt. Veel losse flarden, vaak zonder duidelijk besef van tijd. En met name waar het mijn kindertijd betreft, voelt het soms ook echt alsof ik door een fotoboek van een vage kennis aan het bladeren ben. Het zijn mijn herinneringen, soms ineens tot in de kleinste details en in geuren en kleuren, maar ze voelen vaak niet van mij. 

Dat meisje met een jongere versie mijn gezicht, lijkt soms helemaal los van mij te staan, maar ik heb wel herinneringen aan dingen die zij heeft meegemaakt. Dingen die ik eigenlijk wil vergeten. Herinneringen die soms ineens weer boven komen, meestal als ik iets hoor, voel of zie, als fragmenten uit een film met een warrige verhaallijn.

Op een festival vliegt een man met wat biertjes teveel op me bijvoorbeeld goed bedoelend om mijn nek en omhelst me. Even voelt het alsof ik terug ben in het huis van mijn grootmoeder. Ik weet niet precies hoe oud het meisje van die foto’s dan is, maar zeker niet ouder dan 5. Ze heeft een hekel aan zondagen. Want zondag betekent bezoek bij oma en dan is hij daar weer. Hij die altijd al flink wat bier gedronken heeft en dat meisje vaak meeneemt om spelletjes te doen die ze helemaal niet wil. Hij stinkt naar alcohol, is groot en sterk, en het meisje kan geen kant op. Hij doet haar pijn en ze wil eigenlijk heel hard gillen, maar dan zouden er nog veel ergere dingen gebeuren. En met alle mensen in huis is het zo’n drukte dat niemand iets in de gaten heeft. Terug naar het festival: ik verstijf en kan geen woord uitbrengen. Ik heb even totaal geen controle over mezelf. Tot een redder in nood het opmerkt en me “bevrijdt”.

Als ik weer eens door het fotoboek blader, zie ik ook weer die ene persoon die weliswaar altijd wat afstandelijk was, maar waarvan dat meisje geloofde dat die haar altijd tegen alles zou beschermen. In gedachten sta ik voor even weer recht voor die persoon. Het meisje is wat ouder inmiddels, en begrijpt nu dat die spelletjes van die man echt heel slecht zijn. Ze snapt alleen niet waarom hij ze met haar doet, ze zal vast iets heel verkeerds gedaan hebben. Dat zal ook de reden zijn waarom er thuis zo vaak tegen haar geschreeuwd wordt. Ze heeft iets gevonden heeft wat soms werkt: vooral proberen onzichtbaar te zijn. Niet opvallen, niet teveel praten, misschien vergeten ze wel dat je er bent. Maar het werkt lang niet altijd en ze heeft alle moed bij elkaar geschraapt om het te vertellen aan die ene persoon die ze nog een klein beetje vertrouwt. Maar ze wordt niet geloofd en het gaat eigenlijk alleen van kwaad tot erger. Op dat moment spat het laatste beetje vertrouwen helemaal uit elkaar voor het meisje. Met het fotoboek in mijn handen bedenk ik me dat dat gevoel nog altijd bij alles op de achtergrond speelt.

Dit zijn slechts een paar voorbeelden van hoe het verleden voor mij doorwerkt in het heden. Ik wil graag nog wat meer ingaan op de gevolgen die ik nog bijna dagelijks ervaar.

Behoefte aan controle over mijn lichaam
De behoefte aan controle over mijn lichaam is een hele belangrijke. Ik kan er niet tegen als vreemden onverwachts, al dan niet opzettelijk, aan me zitten. Op drukke festivals stoten dansende mensen bijvoorbeeld weleens tegen je aan. Na verloop van tijd moet ik het echt even ontvluchten. Het is als een meter die steeds een stukje verder naar links uitslaat en uiteindelijk in het rood terecht komt. Ik voel letterlijk een soort spanning of druk opbouwen in mijn lichaam en dan is de maat vol.

Altijd alert
Ik ben vrijwel continu in een soort verhoogde staat van alertheid, en er ontgaat me nauwelijks iets van wat er om me heen gebeurt. Tegelijk kan ik hierdoor overprikkeld raken, waardoor ik er dan niet helemaal “bij” lijk. Maar dat komt dan omdat ik allerlei indrukken van buitenaf allemaal tegelijk en even hard op me af komen, zonder filter. 

Lichamelijk contact
Een eenvoudige omhelzing bewaar ik al voor mensen bij wie ik me op mijn gemak voel. Ik zie mezelf op dit moment ook niet een relatie met iemand aangaan. Ik moet er echt niet aan denken intiem contact met iemand te moeten hebben. Dat is een drempel die ik voor nu in ieder geval echt niet over kan.

Zelfvertrouwen en eigenwaarde
Zelfvertrouwen heb ik vrijwel geen. Altijd op de achtergrond is er het gevoel niets waard te zijn. Mijn verstand zegt vaak echt wel dat het onzin is, maar het gevoel blijft. Mijn lichaam was een object waarmee die man kon doen wat hij wilde. De persoon die er voor mij had moeten zijn, vond het niet waard mij te beschermen. Zo ervaarde ik het althans. En dat gevoel raak ik niet kwijt. 

Schuldgevoel en schaamte
Schuldgevoel speelt bijna altijd op de achtergrond. Had ik me, ondanks dat die man zo groot en sterk was, toch niet meer kunnen verzetten? Had ik niet toch moeten schreeuwen? Had ik niet toch nog iemand anders in vertrouwen moeten nemen? Daarnaast werd er thuis heel veel op mij afgereageerd. Deze dingen maken samen dat ik me heel snel schuldig voel en snel het gevoel heb iets verkeerd gedaan te hebben. Daarnaast is er ook het gevoel van schaamte. Ook al vertelt mijn verstand me dat ik een weerloos kind was, mijn gevoel zegt iets anders.

Vertrouwen in anderen
Anderen vertrouwen blijft moeilijk. Altijd blijft het gevoel dat bijna niemand echt te vertrouwen is. Tegelijk vertrouw ik mijn eigen inschattingsvermogen soms niet, hoewel ik inmiddels juist over een soort “radar” op dat gebied lijkt te beschikken en het zelden mis heb. Destijds heb ik zo’n grote inschattingsfout gemaakt met het in vertrouwen nemen van iemand van wie ik dacht dat die er altijd voor me zou zijn. De tegenstrijdigheid tussen mijn huidige “radar” en die inschattingsfout van toen, kan tot ontzettend grote vertwijfeling leiden.

“I’m not good enough”
Feitelijk zit ik continu in een soort “survival mode.” Niets en nergens voelt echt veilig. Ik voel mij ook vaak anders dan anderen, mis een gevoel van verbondenheid, voel me soms vervreemd of alleen, en weet eigenlijk niet echt waar ik thuishoor. Ik kan me soms zomaar ineens een periode heel somber voelen, zonder directe aanleiding. Een deel van me zou dan zo graag eens een keer door iemand bij de hand genomen worden, al is het maar om een keer ergens samen heen te gaan en iets leuks te doen. Even een andere omgeving. Maar tegelijk is er altijd het gevoel alles zelf op te moeten lossen, een gevoel van schaamte, en ook heel sterk het gevoel niemand tot last te willen zijn.

Ik kwam laatst deze tekst tegen uit een lied van Lauren Daigle. Ik zou het zelf niet beter kunnen omschrijven:

“I keep fighting voices in my mind that say I’m not enough
Every single lie that tells me I will never measure up”

En toch: geen slachtoffer
Als ik dit nu teruglees, dan klinkt het best zwaar. En dat is het regelmatig ook. Toch zie ik mezelf niet als slachtoffer. Zeker niet. Ik zie mezelf eerder als vechter, en zeker niet als iemand die bij de pakken neer gaat zitten. Zo heb ik inmiddels ook al tot twee keer toe een ernstige ziekte overwonnen, en ik ben ervan overtuigd dat dat mede door mijn instelling komt. En ondanks dat volledig vertrouwen vaak moeilijk is, vind ik veel plezier en geluk in het samenzijn met anderen, en vooral ook in het doen van dingen waar ik anderen blij mee kan maken.

Anoniem
Ik durf mijn verhaal op dit moment nog niet in alle openbaarheid te schrijven. Te bang voor eventuele reacties die dit zou kunnen opleveren. Degenen die mij eventueel in deze tekst menen te herkennen, of die ik er wel van op de hoogte stel, zou ik dan ook willen vragen mijn wens om anonimiteit te respecteren.