Ik kwam op internet het boek tegen van Lotte. Ze omschrijft daarin hoe ze op 13 jarige leeftijd slachtoffer wordt van herhaaldelijk ernstig seksueel geweld.
Lotte beschrijft hoe ze naar een cafetaria fietst om snoep te kopen. Een van de aanwezige jongens wil haar wel de 5 cent lenen die ze tekort komt, maar dan wil hij wel met haar afspreken. Lotte wordt slachtoffer van seksueel geweld. Na afloop zegt de jongen dat Lotte niks aan haar ouders mag zeggen anders gaat hij wel even naar ze toe om te vertellen wat voor vieze dingen ze samen hebben gedaan.
Daarmee manipuleert hij haar in een schuld gevoel. Omdat hij Lotte nu in zijn macht heeft heeft hij vrij spel en ze wordt regelmatig seksueel misbruikt door hem. Lotte vlucht uiteindelijk naar Utrecht. En komt via allerlei omzwervingen in een opvanghuis terecht.
Ondertussen zijn er meerdere mannen/jongens die wel aanvoelen dat Lotte haar grenzen ernstig zijn overschreden en ze denken dat nog eens dunnetjes te kunnen overdoen. Wat Lotte daar bij voelt interesseert ze niet.
Al die tijd probeert Lotte het seksuele geweld verborgen te houden voor haar ouders. Ze is bang dat ze boos op haar worden als ze ermee naar buiten zou komen en dat ze haar vervolgens nooit meer zouden willen zien.
Uiteindelijk breekt ze en verteld ze een deel van wat haar is aangedaan. Tot haar verbazing worden haar ouders boos op hem in plaats van haar.
In een brief naar de dader(s) schrijft ze onder meer:
“He Hufter(s)
Waarom heb je mij die dag niet vermoord.
Waarom maar een beetje.
Voor de helft maar.
Mijn lichaam liet je achter, zonder inhoud, van alle waarde onttrokken.
Niets van hoe ik een uur daarvoor nog was geweest was nog aanwezig.
Alles weg, mijn lach, spontaniteit, mijn vrolijkheid, geloof in de toekomst, dromen, vertrouwen, veiligheid, geborgenheid, het kind in mij.”
In een bericht via Twitter schrijft Lotte:
“Het schrijven is begonnen omdat ik het niet onder woorden kon brengen in de EMDR. De laatste EMDR van een reeks was in 2017 en die was te heftig. Dit heb ik dit jaar weer opgepakt, en langzaam aan werken we naar een verwerking toe. Alhoewel het boek me de vrijheid heeft gegeven door te verwoorden is er nog geen volledige verwerking en voelt het als een open wond na 2017. Gelukkig heb ik mensen om me heen die me steunen en niet loslaten.”
